Cegła z kościoła w Serocku

Budowę serockiego kościoła rozpoczęto w I połowie XVI w., a ukończono pod koniec tego samego stulecia. Z okresu także pochodzi omawiany eksponat.

Cegła „palcówka”, typowa dla średniowiecznych budowli, swoją nazwę wzięła od podłużnych linii (zagłębień), wyżłobionych palcami rzemieślnika usuwającego z formy nadmiar gliny. Cegły tego typu były wyjątkowo trwałe, gdyż wypalano je w bardzo wysokiej temperaturze. Stosowano je na posadzki (były antypoślizgowe) lub na elewacje zewnętrzne (odporne na mróz i wodę). Nasza cegła jest elewacyjną. Trafiła do Izby Pamięci w 2020 r., po remoncie ścian zewnętrznych kościoła.